Julitta Dębska Blog: października 2014

W każdym miejscu na ziemi można spotkać swojego przewodnika duchowego, mentora lub coacha. Bywa, że jest to osoba, z którą wymieni się dwa zdania, ale sens tych zdań pamięta się przez całe życie. Innym razem można mieć okazję do spędzenia ze sobą trochę większej ilości czasu i odbycia chociaż kilku niezwykłych dyskusji.
Często to właśnie te osoby, które spotykamy przypadkiem na lotnisku, w kawiarni lub w autobusie są tymi, które pomagają nam w zmianie. Są to zwyczajne osoby, ale lubię wierzyć w to, że pojawiają się akurat w tym konkretnym miejscu i czasie ze swoją historią lub ważnym pytaniem z określonego powodu. Spotkałam w swoim życiu kilka takich osób. Zazwyczaj było to gdzieś na krańcu świata. Postanowiłam opisać te historie i przy okazji przybliżyć Wam wspaniałe miejsca, w których byłam.

Zacznę od Meksyku, bo akurat teraz na ulicach Meksyku panuje niezwykła atmosfera. Jest to związane ze zbliżającym się Świętem Zmarłych. W Polsce nieco smutnym i poważnym dniem, a tam barwnym i radosnym.

Niezwykłe zniknięcie

Dokładnie o tej porze dwa lata temu jadłam jajeczne meksykańskie śniadanie popijając je obowiązkową kawą. Wojciech Cejrowski przemierza Meksyk bez butów, a ja przejechałam Meksyk bez plecaka. Wszystko zaczęło się od mgły i opóźnionego lotu do Wiednia. Zaliczyłam ekstra nocleg w stolicy Austrii i nieplanowany wcześniej przelot przez Kostarykę.

Na miejscu, w Mexico City, okazało się, że mój bagaż zaginął. Podejrzany o przebywanie na lotnisku w San Jose, został jednak zidentyfikowany po pięciu dniach w Madrycie. Wrócił do mnie w San Cristobal de las Casas i pewnie, dlatego poczułam się w tym miasteczku jak w moim miejscu na ziemi. Tam też wszystko zostało mi dokładnie wyjaśnione.

Indiańska legenda

Według Majów człowiek przychodząc na świat pojawia się wraz ze swoją bratnią duszą. Tą duszą jest dusza zwierzęcia, które mu towarzyszy w całej drodze przez życie. Jeśli zwierzę jest zdrowe i my czujemy się świetnie. Jeśli ktoś zrobi krzywdę naszej bratniej duszy, my również odczujemy dolegliwości. Tę jakże proekologiczną legendę opowiedział mi mój meksykański przyjaciel. Twierdził też, że moje zwierzę ma się bardzo dobrze, a zaginiony plecak jest znakiem dla mnie, który powinnam odczytywać jako sygnał od mojego zwierzęcego towarzysza. Jego zdaniem wrócę do tego miejsca i to całkiem niedługo. Informacja o tym, że moje zwierzę ma się dobrze trochę mnie zdziwiła, bo ja nie czułam się wcale najlepiej. Moja dusza czuła się już od dłuższego czasu chora i tysiące kilometrów od domu szukała sposobu na uzdrowienie. Wtedy jeszcze nie miałam też ze sobą swojego bagażu – z perspektywy czasu brzmi to dość symbolicznie.

Nagły zwrot akcji

Mój plecak dotarł do mnie następnego poranka i w dalszą podróż mogłam wyruszyć już zdecydowanie bardziej zrelaksowana. Miałam mój ekwipunek i byłam bogatsza o swoje wewnętrzne zwierzę. No może tego bogactwa było trochę więcej, bo jeśli kupować pamiątki np. skórzane torby czy biżuterię to właśnie w San Cristobal. Tu będziemy mieli zdecydowanie największy wybór i najkorzystniejsze ceny. Na pewno nie warto czekać na nadmorskie ‘Made in China’.

W drodze

Trasa jaką pokonałam ja, biała reklamówka z podręcznymi rzeczami i mój brat niedźwiedź (bo głęboko wierzę w to, że moją bratnią duszą jest właśnie dusza niedźwiedzia) rozpoczęła się w Mexico City i Teotihuacan, gdzie podziwiać można zbudowane przez Azteków Piramidy Słońca i Księżyca. Następne punkty na naszej mapie to Oaxaca, Monte Alban i przepiękne wodospady Hierve el Aqua. Kolejnym miejscem było właśnie San Cristobal de Las Casas, z którego wyruszyliśmy do najbardziej niezwykłego stanowiska archeologicznego w Meksyku – Palenque.

W lasach Palenque odczuwa się towarzystwo duchów, o których mówią Indianie, a przynajmniej czuć ducha miejsca. Całej przeprawie przez dżunglę, w której napotyka się co chwila ukryte w drzewach świątynie, towarzyszą odgłosy wyjców wzmacniające urok tej przygody. Niestety trzeba było ruszyć dalej, a to co nas jeszcze czekało to mistyczne Uxmal, tętniąca życiem Merida i Chichen Itza uznana za jeden ze współczesnych siedmiu cudów świata.

Temu ostatniemu miejscu daleko było jednak do przepięknego stanowiska w Monte Alban czy ukrytego w dżungli Palenque. Chichen Itza jest zdecydowanie najbardziej turystycznym miejscem w całym Meksyku, a co za tym idzie najmniej meksykańskim. Do piramid prowadzą nas długie aleje z pamiątkami, a spoglądając na świątynie widzimy tłumy wchodzących na nie w butach japonkach amerykańskich turystów. Oczywiście warto jest przekonać się samemu jak wygląda słynna piramida w Chichen Itza, ale gdybym miała ograniczony budżet i czas to było by pierwsze miejsce, które wyeliminowałabym z planu wycieczki.

Mój mentor

W tej niezwykłej drodze towarzyszył mi mój meksykański przyjaciel. Zadawał mi wciąż trudne i coraz trudniejsze pytania np. o to czy jestem szczęśliwa. Opowiadał mi o życiu ludzi w Meksyku, którzy mają zdecydowanie mniej od większości z nas, a wydają się być o wiele szczęśliwsi. Motywował mnie też do wyjścia ze strefy komfortu, podjęcia ryzyka i zmiany swojego życia na lepsze. Zachęcał mnie do dania sobie po prostu prawa do szczęścia i zrozumienia sensu życia. Do tych pytań i jego opowieści wracam, gdy pojawiają się trudne chwile zwątpienia. Pomaga. Warto jest nauczyć się dostrzegać w swoim życiu takich przewodników. Nie muszą być oni wcale w Meksyku. Ja jestem po prostu włóczykijem, więc tak wychodzi. Wystarczy mieć jednak po prostu otwarte oczy, umysł i serce na drugiego człowieka. A ‘ci’ ludzie są szczególnie widoczni.

Cukrowe czaszki i śmierć

Całą tę drogę (również duchową) pokonywałam w okresie tuż przed Świętem Zmarłych, które przypada w Meksyku terminie od 31 października, kiedy celebrowany jest Dzień Zmarłych Dzieci aż po 2 listopada, kiedy wypada Dzień Świętych. Atmosferę tych świąt czuć już w kraju od początku października. Meksykanie mają jednak inny stosunek do śmierci aniżeli Europejczycy. Dlatego też w Meksyku w owym okresie nie spotkamy wieńców i lampionów na grobach zmarłych. Zamiast tego w każdym oknie i drzwiach, na każdym rogu możemy spotkać śmierć z kosą i szerokim uśmiechem. Stragany pełne są cukrowych, czekoladowych, a nawet wytrawnych czaszek. Zjadając czaszkę z wygrawerowanym własnym imieniem jesteśmy w stanie poskromić śmierć – tymczasowo oczywiście. Czym bliżej do świąt tym więcej pojawia się ołtarzyków poświęconych zmarłym zapełnionych trunkami, pożywieniem, kwiatami. Punktem centralnym takiego ołtarzyka jest zawsze zdjęcie zmarłego. Możemy je spotkać wszędzie. W hotelu, na dworcu, w domach.

Szaman nad Morzem Karaibskim

Na samo święto zmarłych trafiłam do Tulum położonego przy pięknej piaszczystej plaży. Obawiałam się, że będąc w nadmorskiej miejscowości nie zobaczę esencji tego po co między innymi przyjechałam do Meksyku. Nie mogłam się jednak bardziej mylić. I tu spotkałam bowiem Majów. A sam dzień Świętych Dorosłych (1 listopada) obchodziłam wraz z nimi w cenocie, w której na wszystkich czekał szaman.

Szaman przyjmował do siebie modlących się za dusze swoich zmarłych. Dla mnie również odśpiewał rytualną pieśń, skroplił moje czoło cieszą niewiadomego pochodzenia i zapewnił mnie, że mogę być spokojna o swoich bliskich. A po ceremonii poszedł ze mną i z pozostałymi jej uczestnikami na piwo Noche Buena – jest to limitowana edycja wydawana tylko w okresie jesienno-zimowym przez browar, który produkuje słynną Coronę.

Święto zmarłych kończyło się zatem w iście wesołej atmosferze. Mnie powoli zaczął jednak dopadać smutek, bo właśnie wtedy czas było wracać do domu. Lecz jak usłyszałam w San Cristobal de Las Casas – wrócę tam. Wrócę, bo tak chce moja dusza, także ta zwierzęca i bratnia.

obrazy: Frida Kahlo, The Two Fridas, Frida Kahlo, The Little Deer

Frida

No komentarze

Kasię i Tomka poznajemy w dniu ich rozstania. Wcześniej byli przez wiele lat kochającą się parą, którą otoczenie określało jako ideał. Lubili ze sobą spędzać czas, dzielili pasje, troszczyli się o siebie i była między nimi niesamowita chemia. W dniu ich rozstania wydają się być obcymi dla siebie ludźmi. Nie wiemy tak naprawdę co się wydarzyło między „kochali się tak bardzo” a „wydają się być sobie obcy”. Może to było emocjonalne oddalenie, może któreś z nich zmieniło się i zapragnęło podążać w zupełnie inną stronę.

Tomek postanawia to zakończyć. Kasia błaga go o zmianę decyzji, płacze, szlocha, krzyczy. Co więcej, przez kilka następnych dni nie wyprowadza się od Tomka. Gotuje mu obiady, przygotowuje kanapki do pracy, śpią w jednym łóżku. Kiedy po raz kolejny słyszy, że to już definitywny koniec budzi się w niej złość. Zaczyna obwiniać Tomka za wszystkie swoje złe stany emocjonalne z ostatnich miesięcy, za to, że ją zaniedbywał. Krzyczy na niego, zaczyna być agresywna co wynika oczywiście z tego jak się w tej sytuacji czuje. W końcu pakuje się, zatrzaskuje za sobą drzwi i znika. Tego samego wieczoru wysyła Tomkowi kilka nieprzyjemnych SMSów. Kasia jest zrozpaczona jeszcze bardziej niż w dniu zerwania. Spotyka się z koleżankami, z którymi może pozywać Tomka od najgorszych i pomówić o tym jakie to szczęście, że nie będzie musiała spędzić życia u boku kogoś tak strasznego jak Tomek.

Mija kilka dni. Kasia znów wysyła SMSy do Tomka. Tym razem prosi o spotkanie. Podczas spotkania przekonuje go do tego, że wszystko może się zmienić na lepsze, znów prosi go o zmianę decyzji. Kasia podejmuje jeszcze kilka takich prób. Dzwoni do Tomka i mówi mu jak go kocha i jak jej na nim zależy. To wszystko na nic. Pewnego wieczoru Kasia upija się przy butelce wina i zaczyna ‘wyć do księżyca’. Nie może zasnąć. Jak dobrze, że to weekend, bo nie dałaby rady wstać do pracy. Kasia zaczyna myśleć o tym, że jej życie nie ma sensu. Pogrąża się w smutku. Ten ból psychiczny zaczyna czuć fizycznie. Boli ją każdy oddech. Każdy poranek, przebudzenie i zmuszenie się do tego żeby wstać jest niezwykle ciężkim przeżyciem.

Mija kilka miesięcy. W tym czasie Kasia niby funkcjonuje normalnie, ale nikt nie wie o tym jaki wysiłek sprawia jej stwarzanie takich pozorów. Jedyne co czuje to ogromny smutek i poczucie, że nic jej już dobrego w życiu nie spotka.

Nagle pewnego jesiennego poranka Kasia budzi się z pozytywną energią. Jej pierwszą myślą nie jest już Tomek, ale ona sama. Kasia delektuje się porankiem przy kawie. Wieczorem znów pije kolejną kawę, tym razem w towarzystwie inspirujących młodych ludzi, którzy zarazili ją pasją do gier planszowych. Kolejnego dnia widzi w tramwaju przystojnego mężczyznę, który się do niej uśmiecha. Ciekawe jaki jest myśli sobie. Po niedługim czasie Kasia z pełną świadomością mówi koleżance, że czuje się naprawdę dobrze i że w końcu udało się jej zrzucić z siebie ten ciężar, nie myśli już o poprzednim związku i czuje, że zamknęła ten rozdział.

Myślisz sobie może, że trochę zbyt dramatyczna ta Kasia. Może uważasz, że Kasia poniżała się przed Tomkiem i powinna po prostu się z sytuacją, którą zastała się pogodzić i ruszyć dalej przed siebie.

Natomiast Kasia reagowała w najbardziej naturalny dla niej, ale i dla nas wszystkich sposobów. Przeżyła ona stratę, a każdą stratę, zwłaszcza tak istotną przeżywamy w sposób podobny do tego w jaki przeżywamy żałobę. Kasia pożegnała związek i była w żałobie po nim.

Możemy wyróżnić kilka elementów procesu żałoby.

Pierwszym jest ZAPRZECZENIE.

Udajemy wtedy sami przed sobą, że nic się nie stało, że to nie miało miejsca. Nie możemy uwierzyć w realność sytuacji, która nas spotkała np. odejścia bliskiej nam osoby. To też robiła Kasia przygotowując Tomkowi kanapki do pracy przez następne kilka dni po rozstaniu.

Kolejnym etapem jest GNIEW.

Dopada nas złość. Pytanie siebie i świat o to, dlaczego nas to spotkało, przecież to takie niesprawiedliwe. Szukamy winnych. Wtedy też Kasia zaczęła oskarżać Tomka o niepowodzenie związku i źle o nim mówić z koleżankami.

Następnie przychodzi okres TARGOWANIA SIĘ.

Zastanawiamy się – a co by było gdybym postąpił inaczej? Może mogłem temu zapobiec? Może mogę zrobić coś jeszcze? Spróbuję Cię przekonać. To są myśli, które pojawiają się w naszych głowach na tym etapie. Wtedy też Kasia próbowała przekonać Tomka do powrotu i przemyślenia wszystkiego jeszcze raz.

Zmęczyliśmy się wcześniej trochę, a to co nas czeka to etap DEPRESJI.

Uczucie pustki, smutku, melancholii, bezradności i wewnętrznego bólu. Tak by to można było w skrócie opisać. To była też bezradność, którą Kasia zapijała winem.

I dopiero następnym punktem jest AKCEPTACJA.

Jest to zrozumienie sytuacji, w której jestem i tego co się zadziało. Przyjęcie tego i pójście do przodu. Ten stan pojawił się u Kasi, kiedy zaczęła dostrzegać inne osoby w jej otoczeniu.

Czy można przeskoczyć kilka punktów? Pewnie można, ale najprawdopodobniej będzie to oznaczało, że doszło do wyparcia przez nas pewnego faktu, który miał miejsce. To grozi tym, że myśl o nim wróci – być może nawet ze zdwojoną siłą.

Stratę trzeba przepracować i co najważniejsze po prostu trzeba zaakceptować swoje prawo do tego. Prawo do tego, że jeżeli mam na to ochotę i mi to pomaga to wysyłam tego smsa albo mówię mojemu byłemu, że jest ‘burakiem’. Prawo do tego, że jest mi źle i nie mam ochoty dziś wstać z łóżka. Prawo do tego, że nie chcę zaakceptować utraty pracy i przez jakiś czas udaję, że nic się nie stało.

Każdy z tych kroków jest naturalny i warto o tym pamiętać w trudnych chwilach straty. Chociaż pewnie lepiej żeby pamiętali o tym nasi bliscy i byli dla nas wyrozumiali. My będąc w takim stanie, pełnym emocji możemy nie umieć sobie tego tak zracjonalizować.

Zupełnie inaczej, kiedy jesteśmy na etapie akceptacji. To są często jedne z najlepszych dni w naszym życiu. Dni, w których czujemy więcej, dostrzegamy więcej i mamy poczucie, że się czegoś nauczyliśmy, jesteśmy dojrzalsi.

I to właśnie wtedy warto zadać sobie pytanie: CZEGO SIĘ DZIĘKI TEMU WSZYSTKIEMU CO PRZEŻYŁEM NAUCZYŁEM?

Warto pytać dalej: Czego dowiedziałem się o sobie? Co mi to dało? Jakie korzyści z tego wynoszę? Co zrobię z tą wiedzą?

Obraz: The Break UP, Luis Diaz
Strata

No komentarze

Niestety świat wciąż jest daleki od marzenia, które John Lennon przekazał nam w utworze Imagine. Niemal każdego dnia ktoś przekracza Twoje granice: nie licząc się z Twoim zdaniem, dyskryminując Cię z powodu pochodzenia lub płci, komentując za plecami Twoje życie lub narzucając swoje zdanie.

W takich sytuacjach odczuwamy tzw. złe emocje: zdenerwowanie, wściekłość, złość. Niemal równolegle pojawia się myśl, że to co czujemy jest złe i musimy to opanować. Zaczyna toczyć się w nas wewnętrzna walka. Po jednej stronie ringu jest samokontrola, panowanie nad sobą i swoimi rekcjami. Po drugiej stronie burzliwe uczucia. Bywa, że one biorą górę i nie wytrzymujemy. Padają o dwa słowa za dużo, a później mamy do siebie pretensje.

No, bo przecież negatywne emocje są złe i należy je eliminować. Z tego powodu ludzie na całym świecie szukają sposobów na radzenie sobie w takich trudnych sytuacjach. Strategie te łączy przekonanie, że najważniejsze jest pozbycie się tych złych emocji. Wykształcony, kulturalny człowiek nie powinien sobie na nie pozwalać. Ludzie szukają rozwiązania w medytacji, jodze. Są i tacy, którzy zagłuszają wewnętrzne głosy alkoholem lub narkotykami. Pomysły są różne – wszystkie w imię wyeliminowania tego co nam szkodzi – negatywnych emocji.

Tylko czy negatywne emocje są naprawdę złe? Ja tak nie uważam. Mają one niezwykle ważną dla nas funkcję informacyjną.

W przypadku choroby nowotworowej ból może okazać się zbawienny. Im dłużej trwa okres bezobjawowy tym mniejsze prawdopodobieństwo, że wykryjemy komórki rakowe. Kiedy zaczyna nam coś doskwierać idziemy do lekarza po diagnozę. Jednym słowem ten ból niejednokrotnie decyduje o naszym życiu.

Podobnie jest z negatywnymi emocjami. One nie pojawiają się bez powodu. Powstają, by dać nam komunikat: „Nie chcesz być tak traktowany!”, „Zrób coś z tą sytuacją”, „To nie jest dla Ciebie!”.

Tłumienie tych komunikatów może więc w dłuższej perspektywie bardzo nam zaszkodzić. Przyjęcie takie strategii z wielkim prawdopodobieństwem doprowadzi do tego, że staniemy się głusi i ślepi na sygnały ostrzegawcze.

Sztuką nie jest udawanie, że tych emocji nie ma lub wyciszenie ich, a odpowiednia reakcja na bodziec. Jeśli źle się czujemy, idziemy do lekarza i mówimy mu o tym, opisujemy objawy, prawdopodobne przyczyny, opisujemy nasze potrzeby.

Podobnie powinniśmy postępować w relacjach międzyludzkich. Mówić o tym jak się czujemy, czym to zostało spowodowane i jakie mamy oczekiwania. Taką postawę możemy nazwać asertywną, dbającą o własne potrzeby i szacunek do siebie. Tłumienie emocji to ciche przyzwolenie na to, by nowotwór się rozprzestrzeniał dalej.

Pomocną techniką asertywnego radzenia sobie z negatywnymi emocjami jest FUKO.

Julitta Dębska

Obraz: Emocje

No komentarze

Mam przyjaciela, który jest cenionym ekspertem i menedżerem w branży IT. Zawodowo buduje efektywne i zaangażowane zespoły, otrzymuje nagrody w swojej dziedzinie, ale jest też doceniany za skuteczne przywództwo. Podróżuje po świecie edukując innych, dzieląc się doświadczeniem zawodowym i wiedzą o tym, jak wyszukiwać do zespołu największe talenty.

Prywatnie przez kilka ostatnich lat był w burzliwych związkach. Od kilku miesięcy spotyka się ze swoją licealną miłością. Oboje postanowili wrócić do siebie po latach. Mój przyjaciel wygląda na szczęśliwego jak nigdy wcześniej. Robi mi się ciepło na sercu, gdy widzę błysk w jego oku, kiedy opowiada o swojej sympatii. Jest wtedy pełen entuzjazmu.

Podczas jednej z ostatnich rozmów przy kawie mój przyjaciel wyznał mi: „Mam nadzieję, że tym razem tego nie zawalę. Oby ten związek się udał. Tak bardzo pragnę tego, by ta relacja wyglądała inaczej od poprzednch. Naprawdę jestem zakochany. Mam nadzieję, że to się uda. Co byś mi poradziła? Jak to zrobić? Jak tego nie zniszczyć?”

Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam szczerze:
„ Wyobraź sobie, że masz zaprezentować zarządowi Twojej firmy nowy produkt, który chcesz wypuścić na rynek. Spotykasz się na zebraniu z decydentami, którzy mają za chwilę określić co zadzieje się z Twoim pomysłem, a Ty mówisz im, że masz nadzieję, że tym razem będzie dobrze, oby się udało i że chciałbyś żeby było dobrze. Co by się stało?”

„Ehhh, no nie przekonałbym ich. Kazaliby mi wrócić, kiedy będę pewny, że wdrożenie się uda.” – odpowiedział mój przyjaciel.

„A co to znaczy pewny?” – spytałam.

„Pewny to znaczy mający określony cel, zbadaną rzeczywistość, określone ryzyka i ich rozwiązania, pomysły na to co zrobić, by produkt osiągnął sukces i z konkretnym planem działania.” – odpowiedział przyjaciel.

„ Co Ci to mówi o Twoim nowym związku?” – zapytałam.

„To, że nadzieje przeformułuje na cale, chęci na realne działania, życzenia na plan działania. Ten związek jest teraz najważniejszym projektem w moim życiu, dlatego muszę podejść do niego poważnie i wykorzystać całą moją wiedzę i doświadczenie dotyczące precyzowania celów, szukania rozwiązań i planowania. W końcu jestem ekspertem w zarządzaniu projektami”.

Mamy wybór. Możemy żyć bez celu i czekać na telefon, na kogoś kto zapuka do naszych drzwi. Możemy swoje życie oddać na łaskę przypadku i dać się popychać zewnętrznym okolicznościom. Kiedy nasze życzenia, nadzieje się nie zrealizują obwiniać za to zły i niesprawiedliwy los.

Drugim wyjściem jest życie celowe polegające na wykorzystaniu własnego doświadczenia, zdolności, talentów do osiągania wybranych przez siebie celów. W związku z drugim człowiekiem nie wystarczy powiedzieć „kocham” i liczyć na to, że będzie to gwarancja szczęścia do końca naszych dni i ewentualnie założyć, że jeśli się nie uda to znak od losu, że to nie było to i po prostu do siebie nie pasowaliśmy.

Czy to los ma decydować o naszym szczęściu? Ludzie, którzy żyją celowo określają sobie cel np. ‘moim celem jest udany związek.” I zadają sobie pytania: „Co oznacza dla mnie udany związek?”, „Co zrobię żeby związek był udany?”, „Jakie działania podejmę żeby podtrzymać zainteresowanie, uczucie, intymność i wzajemne zaufanie?”.

Żyć celowo to żyć świadomie, odbierać sprawczość losowi i brać odpowiedzialność na siebie. Odpowiedzialność za świadomie formułowanie własnych celów i konkretyzowanie ich. Osoby, które żyją celowo zadają sobie pytania o to: do czego dążę? Jak widzę swoje życie za 20,10, 7 lat? Jeśli chcę założyć rodzinę to jaki jest powód tego, że jest to dla mnie ważne? Co teraz robię, co zbliża mnie do założenia rodziny? Co mnie od tego oddala? Jakie działania podejmę, by cel został zrealizowany? I jaki mam na to plan?

Ludzie żyjący celowo, biorą odpowiedzialność za określanie ścieżki dojścia do celu czyli zadań, które pomogą zrealizować cel. Bez tego cel nie będzie celem, a jedynie mrzonką, z którą z dużym prawdopodobieństwem nic się nigdy nie zadzieje. Nie wystarczy jednak jedynie określić czego chcemy. Cel musimy monitorować, weryfikować, czasem w trakcie realizacji wymaga on przeformułowania – może okazać się np. nieaktualny. W naszym życiu mogą pojawić się okoliczności, które wpłyną na zmianę planu działania.

Biznesowym przykładem strategii, która nie uwzględniała weryfikacji celów i ich monitorowania jest historia firmy Kodak. W latach siedemdziesiątych Kodak był liderem na rynku amerykańskich aparatów i błon filmowych. To właśnie dzięki tej firmie w naszych albumach pojawiły się kolorowe zdjęcia. Strategię firmy uzależniono od tego produktu. Tymczasem rzeczywistość zmieniała się. Postęp technologiczny w branży od początku lat dziewięćdziesiątych był olbrzymi. Technologia cyfrowa zaczęła wypierać tradycyjne ‘aparaty na kliszę’. Szefostwo firmy zdawało się tego nie dostrzegać inwestując wciąż w stare rozwiązania, aż do ogłoszenia upadku w 2012 r.

W życiu prywatnym również często nie wychodzimy poza utarty schemat działania. Nawet jeśli dotychczasowe rozwiązania przestają być skuteczne i np. pogłębiają konflikt zamiast go rozwiązywać. Mimo to nie myślimy o ich weryfikacji. Prościej jest nam założyć, że np. to nie jest widocznie moja druga połówka jabłka i odpuścić, zakończyć relację.

Ludziom łatwiej przychodzi zastosowanie koncepcji celowości w biznesie niż w relacjach międzyludzkich. Wiemy o tym, że samo wyznanie: „kocham moją pracę, czerpię z niej przyjemność, jest ona moją pasją”, nie wystarczy. Skuteczność nie może powstać z próżni. Podobnie jest w relacjach międzyludzkich i w każdej innej sferze naszego życia. Nadzieja i dobre chęci to czasem za mało.

Julitta Dębska

Obraz: Celowe życie

No komentarze

Julitta Dębska Blog

Niezwykłe zniknięcie

Indiańska legenda

Nagły zwrot akcji

W drodze

Mój mentor

Cukrowe czaszki i śmierć

Szaman nad Morzem Karaibskim

Możemy wyróżnić kilka elementów procesu żałoby.

Pierwszym jest ZAPRZECZENIE.

Kolejnym etapem jest GNIEW.

Następnie przychodzi okres TARGOWANIA SIĘ.

Zmęczyliśmy się wcześniej trochę, a to co nas czeka to etap DEPRESJI.

I dopiero następnym punktem jest AKCEPTACJA.

Popularne posty

Witaj na moim blogu!

Subskrybuj moje kanały!

Kategorie postów

Najnowsze posty

Archiwum

Polecany post

Szczęśliwi również zdradzają

Szukaj w tym blogu

Translate

@julittadebska