Julitta Dębska Blog: maja 2015

Coaching kiedyś

Kiedy kilka lat temu rozpoczynałam pracę w obszarze rozwoju ludzi słowo "coaching" było jeszcze w Polsce nieznane. Jak każda nowa metoda pojawiająca się na rynku budziło ciekawość, ale też i strach. Była to forma wsparcia bardzo prestiżowa, dedykowana przede wszystkim wyższej kadrze menedżerskiej w korporacjach. W Polsce wówczas było tylko kilka szkół coachingu i niewielka grupa osób, które wtajemniczone były w meandry zawodu coacha. Ówczesna sytuacja miała swoje minusy. Był nim chociażby lęk i opór przed nową metodą. Wynikał on między innymi ze skojarzenia z wówczas jeszcze wstydliwą dla Polaków psychoterapią. Kursy coachingu były bardzo drogie, a to przekładało się na ceny usług coachingowych. Natomiast korzyścią dla klientów było na pewno to, że elitarna grupa coachów uprawiająca wtedy ten zawód, była do niego naprawdę dobrze przygotowana. Mówiąc o coachingu mówiliśmy o konkretnie zdefiniowanej metodzie, która ma pewne ramy, korzysta z konkretnych narzędzi i dzięki temu przynosi określone efekty.

Coaching dziś

Dziś coaching stał się bardzo popularny. Pewnie bardziej adekwatne było by określenie "modny". Jako coach powinnam się z takiego zjawiska i rosnącej otwartości ludzi na coaching cieszyć. Niestety coraz bardziej się tym niepokoję. Coachingiem nazywamy bowiem teraz właściwie wszystko. Dawny seksuolog jest teraz seks coachem, wizażystka jest teraz coachem wizerunku, dietetyk jest diet coachem, doradca finansowy jest financial coachem. Tyle, że metody, których używają najczęściej mają niewiele lub nic wspólnego z coachingiem.

Czym nie jest coaching?

Coaching nie jest bowiem doradztwem, tym różni się właśnie od mentoringu czy szkolenia. Coach nie mówi swojemu klientowi, co ten ma robić, nie daje mu gotowych rozwiązań, nie dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, a przynajmniej nie to jest esencją coachingu.

Kim jest coach?

Coach pracuje na potencjale klienta i zakłada, że cała prawda i wszelkie odpowiedzi oraz najlepsze rozwiązania są właśnie w kliencie. Coach nie musi być zatem ekspertem w danej dziedzinie by przeprowadzić bardzo efektywną sesję coachingową. Natomiast dobry coach posiada kompetencje takie jak: umiejętność słuchania, zadawania mocnych pytań, dawania informacji zwrotnej, podążania za klientem, podsumowywania. Coach ma również silnie rozwiniętą intuicję i empatię oraz zdolność motywowania. Umiejętności te nabywamy jako coachowie podczas wielomiesięcznej, a nawet wieloletniej praktyki połączonej, z edukacją w obszarze coachingu, rozwoju ludzi i psychologii.

Zagrożenia

Coraz więcej jest na rynku coachów i ofert coachingu. Natomiast wciąż brakuje w społeczeństwie świadomości czym ów coaching tak naprawdę jest i czym się kierować przy wyborze coacha.

Coach nie jest w Polsce zawodem regulowanym. Każdy może sobie wpisać na wizytówce nazwę coach. Jest to naprawdę bardzo niebezpieczne zjawisko i dla klientów, dla jakości świadczonych usług, wreszcie dla coachingu jako profesji i opinii o niej.

Zawód szczególnego zaufania

Praca coacha jest bowiem bardzo odpowiedzialna. Pracujemy tutaj z ludzką psychiką, emocjami, potencjałem, talentami, wewnętrznymi barierami, samooceną. Zadaniem coacha jest przeprowadzenie klienta przez zmianę, która z definicji nie jest łatwa. Proces coachingowy również nie jest zawsze lekki i przyjemny. Coach powinien być osobą dojrzałą, potrafiącą poradzić sobie z emocjami innych ludzi, ale także z własnymi. Dobry coach ciągle się rozwija, podnosi swoje, kwalifikacje, wyciąga wnioski z każdej rozmowy coachingowej, szuka informacji zwrotnej. Proces edukacji coacha właściwie nie ma końca.

Jest to wspaniała profesja, ponieważ pomagając rozwijać się innym, sami również się rozwijamy. Pracujemy jako coachowie z własnymi przekonaniami, wartościami. Autorefleksja staje się naszym codziennym zadaniem.

Szkolenie Coaching Step 1

Popularyzacja coachingu, ale i podnoszenie świadomości w społeczeństwie jest częścią misji coacha. Wewnętrzna potrzeba dzielenia się z ludźmi wiedzą o coachingu i pomagania im w samorozwoju stała się przyczyną założenia tego bloga.

Podobną motywację miałam tworząc ofertę szkolenia Coaching Step 1.

Przez ostatnie kilka miesięcy otrzymałam naprawdę wiele zapytań o to, jak stać się coachem, co zrobić, by móc uprawiać ten zawód, czym się kierować. Uważam, że coachem może być naprawdę każdy, dlatego nigdy nie podcinam ludziom skrzydeł, nawet, gdy widzę, że czeka ich długa praca z rozwojem kompetencji coachingowych. Praca jest tutaj jednak słowem kluczem. Nie jest to wcale łatwy zawód i nie polecam podejścia typu: "nie udało mi się w życiu, zostanę coachem", "nie mam pomysłu na to, co dalej, zostanę coachem". By być dobrym coachem trzeba stale inwestować w swój rozwój dla dobra własnych klientów.

Coaching Step 1 jest ofertą dla osób, które są ciekawe tego, czym jest coaching, myślą o tym, by zostać coachem, ale nie wiedzą od czego zacząć. Jest to także oferta dla tych osób, które wierzą w skuteczność metod coachingowych lub chcą się o niej przekonać i wykorzystać ją w swojej codziennej pracy. Narzędzia coachingowe są bowiem wzmocnieniem aktywności sprzedażowych, edukacyjnych, doradczych, menedżerskich. Zwiększają one ich efektywność. Jeśli czytasz tego bloga to całkiem prawdopodobne, że stanowisz właśnie grupę docelową tego szkolenia.

Coachingu nie można nauczyć się jedynie czytając, ponieważ opiera się on na narzędziach komunikacji z drugim człowiekiem i by stać się biegłym w sztuce coachingu konieczne jest ćwiczenie swoich umiejętności z innymi ludźmi. Podczas warsztatu będziesz miał szansę odbyć swoją pierwszą praktykę coachingową.
Będzie to Twój pierwszy krok na drodze rozwoju coacha.

Pierwsze szkolenie z cyklu Coaching Step 1 odbędzie się 5.07.2015 r. w Toruniu. Szczegóły dotyczące programu szkolenia oraz zapisów znajdują się na mojej stronie: www.julittadebska.com

Będziemy się rozwijać Step by Step. W planie są już kolejne kroki i kolejne edycje w innych lokalizacjach.

Zapraszam!

Julitta Dębska

Obraz: Talk
Moda

No komentarze

Japońskie społeczeństwo regularnie uprawia autocoaching wykorzystując do tego technikę o nazwie Naikan. Jest to metoda auorefleksji, pozwalająca lepiej zrozumieć siebie i swoje stosunki z innymi ludźmi. Jest ona skierowana na budowę i poprawę relacji, a środkiem do tego są zaledwie trzy proste pytania. Ich moc kryje się w zmianie perspektywy, na taką, która jest dla nas mniej wygodna.

Zazwyczaj będąc w konflikcie z drugą osobą, kiedy się z nią nie zgadzamy, gdy czujemy się przez nią niesprawiedliwie potraktowani, ocenieni, czując złość i zdenerwowanie, w naturalny sposób szukamy winy zaistniałej sytuacji w tej drugiej osobie. Przyjmujemy pozycję ofiary i zwłaszcza pod wpływem silnych emocji dostrzegamy w dość przerysowany sposób przewinienia człowieka, z którym weszliśmy w konflikt. Zdarza się, że refleksja przychodzi po czasie. Bywa, że nie przychodzi wcale rozdzielając ścieżki bliskich sobie ludzi, partnerów, braci, przyjaciół, a nawet rodziców i ich dzieci na zawsze. Nawet jeśli refleksja pojawia się, to często jest już za późno na to, by wymazać z pamięci obu stron towarzyszące konfliktowi słowa, zachowania, oskarżenia.

Jeśli ten opis Ci coś przypomina, to warto abyś skorzystał z mądrej nauki, którą proponują nam Japończycy.

Kiedy następnym razem znajdziesz się w trudnej relacji skorzystaj z Naikan.

Pomyśl o konkretnej osobie, która wywołała Twoje negatywne emocje i odpowiedz sobie na pytanie:

"Co od niej otrzymałem?".

Kolejne pytanie, które należy sobie zadać to:

"Co jej ofiarowałem?".

Trzecie magiczne pytanie to:

"Jakie trudności jej sprawiłem?".

Naikan celowo rezygnuje z pytania: "Jakie trudności sprawiła mi ta osoba?". Twórcy Naikan założyli, że to pytanie pojawia się zbyt często w sposób naturalny w naszych głowach, prowadząc przy tym do wielu przykrych sytuacji, których później żałujemy. Naikan zaleca wyrzucenie tego pytania ze swojego słownika.

Prawda, że nie jest to typowy sposób myślenia w takich sytuacjach? Spróbuj i sprawdź co się wydarzy.

Sam zdecyduj czy Japończycy mają rację, ale najpierw poczuj działanie Naikan na sobie.

Julitta Dębska

Obraz: Naikan
Autorefleksja

No komentarze

Od kilku tygodni czuję ogromną potrzebę wyjechania na jakieś egzotyczne wakacje. Czuję, że coś mnie wzywa, a mój organizm i wewnętrzne Ja pragnie przerwy, wyciszenia i odpoczynku. Przeglądam różne oferty, wczoraj dokonałam nawet wstępnej rezerwacji biletu na jeden z kierunków, ale coś mi podpowiada, że to jednak nie o to tak naprawdę chodzi. Wieczorem przyszła odpowiedź - możliwość zrealizowania jednego z moich największych marzeń podróżniczych. To, że jest to dobry wybór dla mnie, poznałam po tym, że ta opcja dodała mi nagle wewnętrznej energii, chęci do działania, której ostatnio mi trochę brakowało. Poczułam ekscytację i zrozumiałam, że wszystkie możliwości, które do tej pory brałam pod uwagę są jakimiś rozwiązaniami wybieranymi na siłę.

Dziś rano na profilu Pani Beaty Pawlikowskiej przeczytałam:

"Myślę, że każdy ma swoje miejsca do odkrycia. I dlatego niektóre nazwy na mapach świata dla jednej osoby brzmią magicznie, a dla innej – zupełnie zwyczajnie.Takie podróże są najbardziej fascynujące i naprawdę magiczne, bo wyczekane i wyśnione. I zwykle jest tak, że pomysł na taką podróż pojawia się znienacka, jakby nie wiadomo skąd, ale w głębi duszy człowiek czuje, że właśnie tam powinien wyruszyć, bo właśnie tam czeka na niego coś niezwykłego. I naprawdę tak jest".

Na zwolnionych obrotach

Wszystko ułożyło mi się w całość. Tak jest nie tylko z planowaniem podróży. Podobnie jest z innymi sferami naszego życia. Przykładem może być zamieszczanie postów na blogu. Był okres, w którym potrzeba napisania artykułu budziła mnie wczesnym sobotnim lub niedzielnym porankiem lub nie pozwalała wyjść w piątkowy wieczór, ponieważ czułam, że mam jakiś przekaz i nie mogę tego zmarnować. Od jakiegoś czasu taka wena zniknęła. Potrzebowałam przerwy.

Zazwyczaj, kiedy robimy sobie przerwę, to sami się wewnętrznie za to karcimi. Nie robimy nic w weekend, a przecież mamy tyle pracy i cierpimy później z tego powodu na wyrzuty sumienia. Spędzamy zbyt wiele czasu na czynnościach teoretycznie nie wnoszących nic do naszego życia, czując, że marnujemy swój czas. Otrzymujemy też sygnały z otoczenia i wyraz niepokoju najbliższyczh związane z tym, że nie funkcjonujemy tak, jak dotychczas.

Na ostatnim roku moich studiów spędzałam wiele czasu na forach internetowych. Moi rodzice byli zaniepokojeni, zaczęli się martwić, bo myśleli, że to może być objaw "jakiejś depresji". Teraz serfowanie w Internecie jest całkiem normalne i moi rodzice sami spędzają wiele czasu przy swoim tablecie. Wtedy to było dla nich coś niepokojącego. Ja sama też miałam do siebie pretensje o to, że marnuję swój czas, że mogłabym w tym czasie napisać tyle stron pracy magisterskiej itp. Pracę oddałam w terminie, za chwilę oddałam kolejeną z drugiego kierunku studiów. Nie było się czym martwić. Okres spędzony na forum dał mi znajomości, które wspłynęły na moje przyszłe życiu. To kim jestem teraz, gdzie mieszkam i co robię zależało w dużej mierze od tamtego momentu mojego życia, którego wtedy nie rozumiałam ani ja ani moje otoczenie.

Wsłuchaj się w swoje potrzeby

Nie namawiam was do bezczynności, do braku aktywności i chwalenie prokrastynacji, ale do słuchania siebie. Czasem po prostu taka przerwa, albo wykonywanie zupełnie bezsensownych z pozoru rzeczy jest nam bardzo potrzebne i czemuś służy.

Żyjemy w świecie, w którym nieustanna aktywność, działanie jest już nie tyle chwalone, co nawet oczekiwane, staje się wymogiem. Natomiast w tym galopie możemy czasem zatracić sens, przyjemność z tego, co robimy. Praca na najwyższych obrotach i bycie nieustanną "Perfekcyjną Panią Domu", nieuchronnie prowadzą do wypalenia, spadku energii i motywacji. Warto mieć w sobie wewnętrzną akcpetację na to, że nie zawsze jest tak idealnie, że czasem jestem mniej efektywny i szukać w tym spadku naszej wydajności, pomysłowości źródła wejścia na lepszy dla nas poziom.

Może nas to uchronić np. przed:

1) Powierzchownym, rutynowym wykonywaniem zadań, spadkiem jakości.

Pracuję w środowisku trenerskim i większość trenerów, z którymi rozmawiam jest zgodna, co do tego, że po jakimś większym projekcie, w którym dzień w dzień wychodzą do grup z tym samym tematem potrzebują chwili przerwy, zmiany kierunku. Kolejne szkolenia zaczynają być tak bardzo przewidywalne, że spada zaangażowanie w nie, a to jest bardzo niebezpieczne dla uczestników. Najlepszym rozwiązaniem jest wtedy zrobienie sobie "stop klatki" i modyfikacja tego, co robimy w taki sposób, który pozwoli na stworzenie jak najlepszej jakości dla odbiorców, przy jednoczesnym utrzymaniu satysfakcji z tego, czemu się poświęcamy.

2) Brakiem zaangażowania, spadkiem motywacji.

Taka przerwa jest już sygnałem, że coś się dzieje z naszą motywacją. Ekonomista powiedziałby pewnie, że spada krzywa motywacji i zaangażowania. Skoro już tak się dzieje, to warto zadać sobie pytanie z czego to wynika i czego potrzebuję do tego, by znów być zadowolonym z tego, co robię. Czego brakuje mi w obecnej sytuacji i co muszę zrobić, by znów czuć się dobrze z tym, co robię.

Odpowiedzi zazwyczaj nie przychodzą wtedy, kiedy nasz umysł jest wypełniony informacjami, a wręcz nimi przeciążony. One przychodzą w momentach, w których najmniej się tego spodziewamy, kiedy umysł jest wyciszony i spokojny.

3) Brakiem sensu w tym, co robimy.

Tak to już jest, że by czuś satysfakcję z tego, co robimy potrzebujemy widzieć, że to daje jakiś efekt, komuś lub czemuś służy. Jeśli wkładamy w coś dużo swojej energii i pracy, poświęcamy się czemuś, a nie jest, to w żaden sposób wykorzystywane lub w tym wykorzystaniu nie widzimy żadnej wartości, to kolejny sygnał do tego, by zatrzymać się na chwilę w tym biegu.

4) Pomyleniem ruchu z działaniem.

Marlena Dietrch dostała kiedyś propozycję występów w jednym z nocnych klubów na Florydzie. Nie mogła jednak podjąć decyzji, wahała się i poradziła się w tej sprawie Ernesta Hemingwaya, który odpowiedział jej następującymi słowami:

"Nie rób czegoś, czego szczerze nie chcesz robić. Nigdy nie myl ruchu z działaniem".

Możemy mieć kalendarz wypełniony po brzegi, nie mieć na nic czasu, a i tak być wciąż w tym samym miejscu. Przyczyną może być właśnie ruch bez celu i sensu, który do niczego nas nie prowadzi.

Takim ruchem było moje przeglądanie ofert z wycieczkami. Wiedziałam, że czegoś potrzebuję, ale nie znałam jeszcze odpowiedzi, co tym czymś jest. Pozorne działanie dawało mi poczucie, że robię coś w tym kierunku. Dokonanie rezerwacji na jedną z tych podróży miało być przyśpieszeniem tego procesu decyzyjnego, posunięciem do przodu. Nie było we mnie jednak żadnej ekscytacji, zadowolenia. Kiedy pojawiała się prawdziwie atrakcyjna dla mnie opcja po prostu to wiedziałam.

Julitta Dębska

Obrazy:

During The Break

Sleeping dog
Przerwa

No komentarze

Julitta Dębska Blog

Coaching kiedyś

Coaching dziś

Czym nie jest coaching?

Kim jest coach?

Zagrożenia

Zawód szczególnego zaufania

Szkolenie Coaching Step 1

Na zwolnionych obrotach

Wsłuchaj się w swoje potrzeby

1) Powierzchownym, rutynowym wykonywaniem zadań, spadkiem jakości.

2) Brakiem zaangażowania, spadkiem motywacji.

3) Brakiem sensu w tym, co robimy.

4) Pomyleniem ruchu z działaniem.

Popularne posty

Witaj na moim blogu!

Subskrybuj moje kanały!

Kategorie postów

Najnowsze posty

Archiwum

Polecany post

Szczęśliwi również zdradzają

Szukaj w tym blogu

Translate

@julittadebska