Julitta Dębska Blog: sierpnia 2014

Przypominasz sobie sytuację, w której na zachowanie nie będące zgodne z Twoimi oczekiwaniami zareagowałeś gwałtownie, może nawet agresywnie? Pamiętasz moment, w którym nakrzyczałeś na kogoś, ponieważ ten zrobił coś, co było z Twojego punktu widzenia niedopuszczalne? Jak się czułeś po tym wydarzeniu? I jaki był jego efekt?

Mi się to zdarzyło, pewnie nie raz. Co mi to dało? Żal do siebie, złe emocje, a nawet zerwanie relacji. Natomiast cel, jakim była tak naprawdę pozytywna zmiana zachowania osoby, której się ode mnie „oberwało” nie został osiągnięty. Przecież chodziło mi o to żeby podobna sytuacja się nie powtórzyła, aby ta osoba przemyślała sprawę, przeanalizowała ją, postawiła się na moim miejscu i co najważniejsze zrozumiała mnie. Co osiągnęłam? Wzajemne oskarżenia, żal, ból. Tak, bo agresja, nawet ta słowna, rodzi agresję i wzajemną niechęć.

No dobrze, ale przecież nie powinniśmy godzić się na złe traktowanie. Jeśli nie zareagujemy w ogóle to damy drugiej stronie przyzwolenie na dalsze postępowanie w sposób, który jest dla nas niekomfortowy. Jeśli zachowanie naszego partnera, kolegi, współpracownika czy podwładnego jest dla nas niedopuszczalne wyraźmy swoją krytykę. Zadbajmy jednak o to, by była ona mądra i uwzględniała realizację naszego podstawowego celu, jakim jest pozytywna zmiana.

To co chciałam Wam zaproponować to prosta technika czterech kroków, która pozwala wyrazić konstruktywną krytykę. Jest nią FUKO. Nie, to nie jest jakieś dalekowschodnie słowo z japońskiej filozofii. Nie jest to również rozwinięcie angielskiego skrótu. FUKO to skrót od czterech polskich wyrazów.

F jak Fakty. U jak Ustosunkowanie. K jak Konsekwencje i O jak Oczekiwania.

Krok pierwszy – Fakty

Ważne jest to, by rozpocząć od powiedzenia tego, jakie są fakty. Co się konkretnie takiego złego wydarzyło. Nie mówmy ogólnikami, a podajmy argumenty i przykłady sytuacji, które nam się nie podobały. Istotne jest to, by oceniać zachowania i postawy, a nie osoby.

Krok drugi – Ustosunkowanie

Następnie mówimy o tym co to zachowanie, zdarzenie dla nas oznacza. Jaki ono miało lub ma na nas wpływ. Mówmy o naszych uczuciach i emocjach. Mamy do nich prawo! Dzięki temu stajemy się też bardziej ludzcy i autentyczni.

Krok trzeci – Konsekwencje

Możliwe, że osoba, której udzielamy informacji zwrotnej nie zdaje sobie sprawy z tego co może lub mogło spowodować jej zachowanie. Jeśli powiemy jej, że robi źle, ale nie wyjaśnimy dlaczego, całkiem możliwe, że powtórzy wcześniejszy schemat. Wytłumaczmy jej czym grozi postępowanie, na które zwracamy uwagę.

Krok czwarty – Oczekiwania

Celem takiej rozmowy jest zmiana zachowania. Jeśli jej nie podsumujemy, to co chcieliśmy przekazać może się nam „rozpłynąć”. Bardzo ważne jest, by tak prowadzoną rozmowę zakończyć informacją o tym, czego tak naprawdę oczekujemy. Jak dane zachowanie powinno wyglądać następnym razem. Warto też określić sobie co lub kto może nam w tym pomóc.

Już więcej nie fukaj. Skorzystaj z FUKO!

Zajrzyj też na Youtube, gdzie mówię o FUKO:

Julitta Dębska

Obraz:FUKO

1 komentarze

Widzieliście film „Ona” („Her”) Spike’a Joneza? Reżyser pokazuje w nim wizję przyszłości, w której ludzkość cierpi na samotność i głód bliskości. W świecie tym znalazło się miejsce na nowe, kreatywne zawody, które mają odpowiedzieć na tę potrzebę. Główny bohater, Theodor (Joaquin Phoenix) pracuje w serwisie BeautifulHandwrittenLetters.com. Pisze osobiste listy w imieniu klientów, w których wyznaje miłość najbliższym i wspomina piękne chwile ich wspólnego życia.

Trochę tak jest, że w dzisiejszym bardzo racjonalnym świecie miłość i rozmowa o uczuciach staje się czymś krępującym, czasem nawet śmiesznym. Ale to inny wątek, do którego na pewno jeszcze wrócę.

To na co chciałam zwrócić uwagę, to listy miłosne. Taka forma wyznania uczuć pozwala autorowi poskładać myśli i przeobrazić je w naprawdę znaczące słowa. Ułatwia przekazanie tego, co w rzeczywistości chcemy powiedzieć drugiej osobie. Często też pozwala uzmysłowić sobie, co myślimy i czujemy. Dla odbiorcy, niezależenie od sytuacji jest to na pewno znaczące i pochlebne.

Pisząc list z wyznaniem uczuć zawsze trochę ryzykujemy. Możemy zostać odtrąceni, niezrozumiani. Czasem nie otrzymamy odpowiedzi. Dlatego wymaga to zdecydowania i odwagi.

Ja proponuję Wam na dobry początek zacząć od siebie. Kontynuując poprzedni wątek o miłości własnej zachęcam Was do napisania takiego listu do siebie. Taki list to naprawdę olbrzymi krok w pracy nad samooceną, samoakceptacją i miłością do siebie.

Na co zwrócić uwagę? Uważam, że nie ma schematów, jakiś szablonów, z których warto skorzystać. To co było dla mnie istotne w moim liście to podziękowanie za to co robię i kim jestem, przeproszenie siebie za to co utrudniało mi miłość do siebie i podkreślenie tego za co się lubię, kocham i cenię.

Publikacja mojego listu miłosnego nie jest wcale prosta, ale robię to, by Wam było łatwiej. Do dzieła!

Kochana Julitto!

Dziękuję Ci za to kim jesteś! Dziękuję za to, że mimo różnych przeciwności, które napotkałaś w swoim życiu, mimo trudnych, bolesnych sytuacji, Ty nigdy się nie poddałaś. Zawsze idziesz do przodu z uśmiechem na ustach, a po czasie odbierasz to jako życiową lekcję. Lubię Cię za to i dziękuję Ci!

Dziękuję również za to, że wciąż jesteś optymistką i patrzysz na świat przez różowe okulary. I za to, że masz odwagę postępować na przekór różnym konwenansom i być w zgodzie ze sobą.

Dziękuję Ci za to, że myślisz o uczuciach innych osób, że są one dla Ciebie ważne i za to, że wiesz, kiedy je ranisz i kiedy postępujesz źle i nie jesteś na to obojętna. Cenię Cię za to, że jesteś w stanie przyznać się do błędu i przeprosić, kiedy sytuacja tego wymaga, nawet ryzykując odrzucenie. Kocham Cię za tę Twoją odwagę! I za to, że nie boisz się mówić tego co myślisz!

Kocham Cię za Twoje życie wewnętrzne, Twoje refleksje i przemyślenia, dzięki którym nigdy się z Tobą nie nudzę. Lubię Cię za to, że potrafisz zidentyfikować w sobie złe myśli i uczucia i chcesz coś z tym zrobić.

Kocham Cię za to, że z entuzjazmem podchodzisz do nowych rzeczy i sprawiasz, że są one dla Ciebie radością i przyjemnością. Podziwiam Cię za to, że dajesz sobie z wszystkim radę. Nawet, kiedy jest ciężko, źle, Ty się podnosisz jak Feniks z popiołów.

Kocham Cię za to, że jesteś tak ciekawa świata i dzięki Tobie wciąż spełniam swoje kolejne marzenia. Podróżuję i poznaję ciekawych ludzi. Kocham Cię za to, że masz w sobie głód wiedzy i cały czas chcesz się rozwijać.

Będę dbała o Ciebie. Nie dopuszczę do tego abyś była źle traktowana, bez należytej uwagi i szacunku. Będę dbała o to, by oceny innych osób, ich akceptacja lub jej brak nie wpływały na to co myślisz o sobie. Jesteś kochana i szanowana i swoim postępowaniem będę Ci to udowadniać.

Przepraszam Cię za to, że zbyt bardzo kierowałam się zewnętrznymi opiniami. Przepraszam za to, że stawiałam Ci za wysoko poprzeczkę, że dopuściłam do tego, by to wpłynęło na Twoją samoocenę. Przepraszam za to, że obwiniałam Cię zawsze za nieudane związki i relacje i szukałam błędów przede wszystkim w Tobie. Przepraszam, że wciąż chciałam abyś była jeszcze lepsza, podczas gdy jesteś wspaniała właśnie taka jaka jesteś! Przepraszam za to, że porównywałam Cię z innymi i uzależniałam Twoje spełnienie od tego porównania. Obiecuję Ci nie dopuścić do tego, byś goniła za mężczyzną, sukcesem, pracą lub czymkolwiek innym. Nie pozwolę na to abyś z tego powodu chciała zmienić to co jest dla Ciebie istotne i ważne. Będę dbała o to abyś postępowała zgodnie z Twoimi wartościami, bo one są ważne! Ty jesteś ważna!

Kocham Cię!

Obraz: Mój list miłosny

No komentarze

Miłość własna to kluczowe przykazanie, które pojawia się w większości religii i filozofii świata. W najbliższym dla naszej kultury europejskiej chrześcijaństwie mamy „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. Kiedy byłam dzieckiem niezwykle trudna wydawała mi się w tym przykazaniu część dotycząca miłości do bliźnich. Jak mogę kochać osoby, które robią mi krzywdę albo, z którymi nie mam nic wspólnego – myślałam. Teraz o wiele trudniejsza wydaje mi się część związana z miłością do siebie.

Miłość jest dzieleniem się, dawaniem drugiej osobie tego co najlepsze. Czym może dzielić się z drugim człowiekiem ktoś kto siebie nie szanuje, kto źle myśli o sobie, kto nie dba o siebie, kto jest wobec siebie nadmiernie krytyczny? Pozytywną, ciepłą energią, poczuciem bezpieczeństwa i radością, której wszyscy potrzebujemy i instynktownie szukamy czy obawami, podejrzeniami, negatywnym myśleniem, które wynikają z braku wiary w siebie i niskiej samooceny? Tak, to pytanie było sugerujące i retoryczne.

No przecież kocham siebie, myślę o sobie, a nawet czasem egoistycznie kieruję się tylko własnym dobrem – myślisz. Odpowiedz, więc na poniższe pytania przyznaj im punktację od 1 do 10, gdzie 10 oznacza, że zgadzasz się tym stwierdzeniem całkowicie, a 1 – zupełnie się z nim nie zgadzasz.

Czuję się dobrze we własnej skórze i ciele.

Uważam się za osobę, która może dzielić się z innymi swoim cennym doświadczeniem.

Dzięki doświadczeniom, które zdobyłem nauczyłem się cenić siebie.

Lubię siebie i własne towarzystwo.

Wierzę w to, że mam prawo do sukcesu w życiu.

Dbam o siebie, o swoje ciało, umysł i nastrój.

Każdego dnia znajduję czas na to, by zrobić coś tylko dla swojej przyjemności.

Rozwijam moje talenty i mocne strony.

Czuję, że mam prawo do czasu i uwagi innych osób.

Jestem dla siebie serdeczny, myślę o sobie w przyjazny, ciepły sposób, bez nadmiernego krytycyzmu.

Poświęć chwilę na analizę swoich odpowiedzi. Co widzisz? Gdzie przyznałeś sobie najmniej punktów i jaki jest tego powód? I najważniejsze – co z tym zrobisz?

Ludzie, którzy prawdziwie kochają siebie nie uzależniają swojego szczęścia od innych osób. Oni sami są miłością i dlatego inni chcą z nimi być, przebywać w ich otoczeniu. Jest to warunek podstawowy do tego, by stworzyć dobrą relację, szczęśliwy związek. Zaczynamy, więc od siebie, od pokochania siebie.

Pamiętajmy jednak, że miłość to proces. Szybka miłość w stylu kultury Fast Food nas nie interesuje. Dlatego dajmy sobie trochę czasu, bądźmy cierpliwi. Każdego dnia pracujmy na to, by móc dać sobie w tych dziesięciu pytaniach jak najwyższe noty, a z czasem obudzimy się rano z uśmiechem na ustach, gotowi do tego by wykrzyknąć: Kocham siebie!

J.

Inspiracja: Szkolenie Residential w ramach kursu Practicioner Coach Diploma, NMC, czerwiec 2014.

Obraz: Miłość własna

No komentarze

Przez ostatnie kilka tygodni byłam w stanie, który najprościej można określić jako melancholię. Refleksja nad przeszłością, teraźniejszością, myśli o przyszłości. Analiza zdarzeń i pytania co by było gdyby, co można było zrobić inaczej. Głęboka autorefleksja. Potrzeba ciepłego koca i gorącej czekolady. I to wszystko okraszone lekkim smutkiem, delikatnym przygnębieniem.

Większość ludzi nie przepada za takim stanem. No bo co tu lubić? Nadwrażliwość? Pojawiające się w oczach łzy? Apatię?

Natomiast ja będąc tu i teraz w stanie żegnania się z tą melancholią, w momencie, w którym czuję przypływ dobrych myśli, miłości i energii mam ochotę do niej krzyknąć: „Stój, poczekaj, nie wykorzystałam Cię w pełni, nie skorzystałam z Twojego potencjału tak jak mogłam!”.

Tak faktycznie jest. Dawno nie spędziłam tyle czasu sama ze sobą i nie poświęciłam tyle uwagi sobie i swojemu wnętrzu. Co więcej, przyglądając się sobie zobaczyłam wyraźniej ludzi w moim otoczeniu i ich perspektywę.

I właśnie to trudne starcie z niewygodną dla mnie rzeczywistością mogło sprawić tyle bólu.

I znów piszę o nieprzyjemnych uczuciach. Co więc takiego jest w tym stanie, że tak trudno mi go pożegnać? Twórczość, kreacja i nieprawdopodobna otwartość umysłu! Pojawiły mi się w tym czasie miliony pomysłów na siebie, na dobre teksty, na ciekawe rozwiązania. I żałuję, że nie wszystko udało mi się spisać, zapamiętać, że nie brałam tych darów od mojej melancholii garściami.

Z czego wynika ta twórcza moc przygnębienia? Będąc w takim nastroju na chwilę się zatrzymujemy. W niektórych sytuacjach można by stwierdzić, że w końcu na chwilę się zatrzymujemy. Mamy czas na zastanowienie, zadanie sobie ważnych pytań, dotarcie w głąb siebie. Jesteśmy też bardziej wrażliwi. Stąd łatwiej doprowadzić nas do łez, ale i łatwiej nam o naprawdę piękny dobór słów i tak na przykład rodzi się poezja.

Warto jest polubić swoją melancholię, zaprzyjaźnić się z nią i przywitać z otwartymi rękoma, kiedy znów przyjdzie. Dobrze jest uśmiechnąć się do niej i zapytać: „Co mi przynosisz tym razem?”.

Julitta Dębska

Obraz: Melancholia

No komentarze

	S1	S2	S3
1. Czas zwolnił i/lub jednocześnie przyśpieszył.
2. Przyjemność trwa nieprzerwanie przez cały czas działania.
3. Interesujące jest bardziej same działanie niż jego efekt.
4.Potrafisz to powtarzać bez znudzenia przy kolejnych powtórzeniach.
5. Trudność działania wzrasta proporcjonalnie do wzrostu umiejętności.
6. Możesz to działanie inicjować samodzielnie.
7. Oceny osób trzecich są Ci obojętne.
8. Lubisz siebie bardziej niż zwykle. Bawisz się znakomicie.
9. Opór materii lub ludzi motywuje Cię jeszcze bardziej.
10. Będziesz to robić nawet po 70tce.
SUMA

Julitta Dębska Blog

Motyw listu za mną chodzi - ale to dobrze, bo jest to świetne ćwiczenie coachingowe. Dziś mam dla Was propozycję napisania listu z przyszłości do siebie z teraźniejszości.

Popularne posty

Witaj na moim blogu!

Subskrybuj moje kanały!

Kategorie postów

Najnowsze posty

Archiwum

Polecany post

Szczęśliwi również zdradzają

Szukaj w tym blogu

Translate

@julittadebska